Diane Bogaerts

Eén van de altijd aanwezige betekenisdragers in haar werk is het lichaam en dan vooral het vrouwelijke lichaam. Haar vaak figuratieve representatie van deze lichamelijkheid is echter erg specifiek: de lichamen zijn in alle grootsheid aanwezig en vullen de ruimte maar ze openbaren tegelijk hun beschadigingen en kwetsuren.

Ze zijn indrukwekkend vervormd, vervagend en gefragmenteerd. De grandeur van het vrouwelijke lichaam lijkt niet te kunnen zonder dit verval. Al of niet overwonnen, dit blijft onduidelijk en vaag.

De lichamen zijn vervat in een dynamisch proces dat oscilleert tussen trots, grandeur, energie en aanwezigheid enerzijds, en pijn, verlies, destructie en afwezigheid. Het eeuwige conflict tussen aan- en afwezigheid kent geen bevredigende oplossing, hoeft misschien geen ultieme oplossing te kennen, maar vreet aan deze lichamen en geeft ze tegelijk terug kracht. De beschadiging en dreigende afwezigheid constitueert mee de aanwezigheid van de lichamen, maakt ze tot wat ze zijn, groots en broos, zonder in een pseudo-romantiek te vervallen.

Het conflict is er in alle onvanzelfsprekende vanzelfsprekendheid, de ondraaglijkheid van het verlies wordt in alle eenvoud opgenomen in het geleefde lichaam en gaat er onlosmakelijk en vanzelfsprekend deel van uitmaken.

NICO CARPENTIER